Αυτό το ποτάκι όσο γαμημένη και να είναι η μέρα είναι η καλύτερη ώρα της μέρας. Τελικά αγαπώ την νύχτα, εκεί βρίσκω τον εαυτό μου, τον ρυθμό μου,εκεί καθισμένη στο υπαίθριο μπαράκι,καμιά φορά ακόμα και στο κράσπεδο πίνοντας μπύρες, βότκα ότι τραβάει η ορεξή μου. Εκεί με την Μαρία ελεύθερη να μαλακιστώ, να κάνω ότι μου κατέβει στο κεφάλι αλλά και να προβληματιστώ, να εκφράσω το συναίσθημά μου για οτιδήποτε με απασχολεί..αυτή με μύησε στην προσπάθεια αναζήτησης του πραγματικού μου εαυτού.
Aυτές ας είναι οι αναμνήσεις από το μέλλον. Ας είναι το π μου, η μαθηματική σταθερά στον κύκλο μου.
Εκεί πίνοντας όπου λάχει και όπως κάτσει..μην βάζοντας πρόγραμμα για το οτιδήποτε, ας αποκτησούμε μνήμη χρυσόψαρου εκείνη την ώρα που θα πιουμε το κρασάκι μας, όχι πάλι αναμασώντας τα γεγονότα της κουραστικής μέρας αλλά απολαμβάνοντας όπως και με όποιον νιώθουμε πραγματικά ότι είμαστε ο εαυτός μας. Εδώ που φτάσαμε σήμερα είναι ότι πιο θεμιτά προσιτό στην πνευματική μας ηρεμία.
.. γιατί πολύ απλά ο άνθρωπος θυμάται και ξεχνάει, αγαπάει και μισεί στο ίδιο πιάτο.. γιατί πολύ απλά η αίσθηση της γαλήνης μπορεί να έρθει μέσα από ένα ποτήρι μπύρα και να εντυπωθεί στη μνήμη έστω και για 3'', άλλωστε η μνήμη είναι για περιορισμένη χρήση, η ουσία είναι να χτίζεις το μέλλον και να θυμάσαι ότι σε μία γουλιά μπύρα ένιωσες πραγματικά ευτυχισμένος, γιατί εκείνη την ώρα είχες δίπλα σου την έφη, γιατί έκανες την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο σου, γιατί ήταν ξημέρωμα και το ξημέρωμα σε φέρνει πιο κοντά στο φως, της ζωής σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή