Διάβασα λοιπόν τις προάλλες σε ένα βιβλίο το εξής: υπάρχει η ιταλική φράση si scampa cosi "την σκαπουλάρω", η λατινική vita defungi "υπομένω την ζωή", η γερμανική man muss suchen durchzukommen "πρέπει κανείς να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα". δηλαδή ότι τι; ζω λιγότερο δυστυχισμένα δηλαδή υποφερτά;
Τελικά ίσως όποιος θέλει να γλυτώσει από ένα δεινό ξέρει πολύ καλά τι θέλει, όποιος θέλει κάτι καλύτερο από αυτό που έχει τότε ίσως είναι παντελώς τυφλός. Εξου και απόφθεγμα το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού.
Συνηθίζεται να λέγεται ότι για ένα άνθρωπο που ζει μόνος δεν αγαπά την κοινωνία, μα πόσο λάθος συλλογισμός είναι αυτός! ή αυτό το πασέ "δεν βαριέσαι τι δεξιά, τι αριστερά όλα τα ίδια είναι". Αυτό που ξέρω είναι ότι πρόοδος με "ναι μεν αλλά δεν υπάρχει", πρέπει να έχεις αρχίδια, και αυτό επεκτείνεται για μένα κυρίως και σ'εμάς που αποτελούμε την κοινωνία αυτή και που αναλώνομαστε στα τετριμμένα, τα ευτελή και μονο στο τι γίνεται χάμω και γύρω από την σκιά μας. Μην κατηγορούμε λοιπόν μόνο την ηγεσία,βαρέθηκα τον Έλληνα που μισεί ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό, που καταγγέλει, που είναι κοντόφθαλμος, που σταμάτα την πρόοδο κάποιου γιατί ο ίδιος δεν μπορεί να προκόψει. Α ρε πατέρα Δουμά!
Γιατί λοιπόν φτάνουμε να χλευάζουμε την μοναξιά και δεν μπορούμε να μετριάσουμε τις απαιτήσεις μας σε απολαύσεις και κτίσεις;
Τους ζυγούς λυσατε λοιπόν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου