Λόoυ σίζον lay low.
Ένα καλοκαίρι γεμάτο ανθρώπους, και λιγότερο social media. Είναι ευεργετική αυτή η αποχή.
Ένα καλοκαίρι γεμάτο ανθρώπους, και λιγότερο social media. Είναι ευεργετική αυτή η αποχή.
Το ανθρώπινο στοιχείο είναι τόσο ζωντανό τόσο ευεργετικό αλλά παράλληλα και τόσο καταστροφικό. Ζωή, καταπίεση,αγάπη, ενοχή,λαγνεία, απογοητεύση, γέλιο, ευτυχία, απώλεια, μαζί όλα πως λειτουργούν σε μια ανθρώπινη ψυχή, πως παντρεύονται, πως γίνονται συνοδοιπόροι; Δεν ξέρω ειλικρινά ακόμη ένα καλοκαίρι πέρασε, κάθε χρόνο τα συναισθήματα γίνονται ακόμη πιο αιχμηρά, σαν το μαχαίρι που χαράζει το ξύλο κοπής και μένει εκει αυτή η χαραγματιά εκεί σε εκείνο το σημείο πότε στραβή, πότε ίσια με την κλίση που της έδωσες τότε.
Ο χρόνος περνάει σαν το iphone που το βάζεις στο αθόρυβο και το ξεχνάς μετά, γίνε λοιπόν ειλικρινής με τον εαυτό σου και τους άλλους, μην βλέπεις τους ανθρώπους με προκατάληψη. Σταμάτα να το κάνεις αυτό και μάθε να αποδέχεσαι χωρίς να κρίνεις όταν δεν θίγεσαι. Βασανίζεσαι ---> officially και πραγματικά δεν υπάρχει λόγος. Μην ζεις με την κατάρα της μεσοαστής νοικοκυράς βγες από αυτό τον ρόλο.
Γλυκιά ιδέα για κάτι απλό τελικά; Θέλησα να πορευτώ στους ρυθμούς του νου και της καρδιάς το καλοκαίρι που πέρασε χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς όρια, ένιωσα ότι εκεί υπάρχει αλήθεια, εκεί την βρήκα. Στην απόλαυση της θάλασσας, στον αέρα που χτυπάει με δύναμη το πρόσωπό όταν τρέχω, στην μυρωδιά του χώματος και του πεύκου όταν κάνω ποδηλατάδα, σε αυτό το κλικ που θα κάνω με τα μάτια και θα αποτυπώσω την φωτογραφία εκεί στην λίμνη,στις πολύχρωμες εικόνες που μου έδωσαν η Ειρήνη και η Νάγια, στο χαμόγελο πάνω στο νερό, στην κίνηση που κάνεις και μου πιάνεις το χέρι, στα δειλά βήματα της Ειρήνης και της Νάγιας. Στο λευκό σχίσιμο που κάνει η θάλασσα όταν την χαράζω με το κουπί, στην σανγκρία που πίνω τα βράδυα,στους ξένους ανθρώπους οι οποίοι έγιναν φίλοι, στον κρυφό πόθο που ελοχεύει και συνεχίζει να μένει κρυφός, στο ερημονήσι που θα πάω, στα σχέδια που κάνω να γυρίσω τον κόσμο.
Βαρέθηκα να έχει η μηχανή το ίδιο φιλμ τόσα χρόνια, είμαι σίγουρη, κουράστηκα να αισθάνομαι τον φακό γυρισμένο πάνω μου σαν κάνη όπλου εκεί να με παρακολουθεί βήμα προς βήμα λεπτό προς λεπτό. Βγαίνω, οι λέξεις ακολουθουν τον ειρμό της σκέψης και βγαίνω πάω για το ερημονήσι να ξαπλώσω στην ζεστή αμμουδιά.
Γλυκιά ιδέα για κάτι απλό τελικά; Θέλησα να πορευτώ στους ρυθμούς του νου και της καρδιάς το καλοκαίρι που πέρασε χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς όρια, ένιωσα ότι εκεί υπάρχει αλήθεια, εκεί την βρήκα. Στην απόλαυση της θάλασσας, στον αέρα που χτυπάει με δύναμη το πρόσωπό όταν τρέχω, στην μυρωδιά του χώματος και του πεύκου όταν κάνω ποδηλατάδα, σε αυτό το κλικ που θα κάνω με τα μάτια και θα αποτυπώσω την φωτογραφία εκεί στην λίμνη,στις πολύχρωμες εικόνες που μου έδωσαν η Ειρήνη και η Νάγια, στο χαμόγελο πάνω στο νερό, στην κίνηση που κάνεις και μου πιάνεις το χέρι, στα δειλά βήματα της Ειρήνης και της Νάγιας. Στο λευκό σχίσιμο που κάνει η θάλασσα όταν την χαράζω με το κουπί, στην σανγκρία που πίνω τα βράδυα,στους ξένους ανθρώπους οι οποίοι έγιναν φίλοι, στον κρυφό πόθο που ελοχεύει και συνεχίζει να μένει κρυφός, στο ερημονήσι που θα πάω, στα σχέδια που κάνω να γυρίσω τον κόσμο.
Βαρέθηκα να έχει η μηχανή το ίδιο φιλμ τόσα χρόνια, είμαι σίγουρη, κουράστηκα να αισθάνομαι τον φακό γυρισμένο πάνω μου σαν κάνη όπλου εκεί να με παρακολουθεί βήμα προς βήμα λεπτό προς λεπτό. Βγαίνω, οι λέξεις ακολουθουν τον ειρμό της σκέψης και βγαίνω πάω για το ερημονήσι να ξαπλώσω στην ζεστή αμμουδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου