Σιγά σιγά ξεπροβάλλει...όλο το βράδυ η βροχή μου έκανε παρέα, ο ήχος της σιγανής βροχής σαν υπνωτικό με ακολούθησε μέχρι το πρωί σαν την μακρόστενη ευθυτενή σκιά σου όταν περπατάς το βράδυ σε εκείνο το στενό δρομάκι.
Το εκπληκτικό αυτό συναίσθημα ανάτασης, το βλέπω από το γραφείο, το φως στεγνώνει τις δροσοσταλίδες που τόσο απαλά στρογγυλοκάθονται στα φύλλα. όμορφο ξανακοιτάω, χαμογελάω, με ευχαρίστηση.
Απλό, γλυκό όπως πρέπει να είναι η ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου