όλα ξεκινάνε από μια καχυποψία στο κομμωτήριο

Όταν πηγαίνω για κούρεμα είμαι καχύποπτη. Φοβάμαι μήπως μου κόψουν την χαίτη λίγο παραπάνω και τρελαθώ. Μα τι είναι τελικά αυτό που φοβάμαι; Μπορεί και να φοβάμαι την απροσεξία, μήπως μου κόψουν το αυτί και το δω στο πάτωμα μαζί με τα μαλλιά εκεί μόνο του στο κρύο μάρμαρο να κείτεται σαν πτώμα άψυχο. ή φοβάμαι μήπως παρασυρθώ, μου αρέσει και πω κόψε παραπάνω. 

Τελικά οι σκέψεις ταλανίζουν. Τρελαίνομαι με ορισμένες από αυτές, φθάνουν σε σημείο αρρωστιας γιατί όμως; όσο περνάνε τα χρόνια το βλέπω, διαισθάνομαι την ένταση της σκέψης στα μηνίγγια μου, πολλές φορές πονάνε. Τα συναισθήματα που είναι; γιατί δηλητηριάστηκαν έτσι;

Εκεί κολλημένη σήμερα στην κίνηση μαζί με χιλιάδες άλλους Αθηναίους από τη μία βλασφημούσαμε για την μανδάμ Μέρκελ και από την άλλη σκεπτόμασταν μην ξεχάσω να πάω σουπερμάρκετ, να τελειώσω αυτή την υποχρέωση στο γραφείο, να πάω γυμναστήριο, να πάρω λουλούδια, να πάρω τα παιδιά, να καθαρίσω, να κάνω socializing α! ναι..πρέπει και να αισθανθώ, να αφεθώ. 

Δεν μου φτάνει το 24ώρο είναι λίγο λέω αλλά τελικά μπορεί και να φοβάμαι. It scares the hell out of me...