Ζω λιγότερο δυστυχισμένα;

Διάβασα λοιπόν τις προάλλες σε ένα βιβλίο το εξής: υπάρχει η ιταλική φράση si scampa cosi "την σκαπουλάρω", η λατινική vita defungi "υπομένω την ζωή", η γερμανική man muss suchen durchzukommen "πρέπει κανείς να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα". δηλαδή ότι τι; ζω λιγότερο δυστυχισμένα δηλαδή υποφερτά;

Τελικά ίσως όποιος θέλει να γλυτώσει από ένα δεινό ξέρει πολύ καλά τι θέλει, όποιος θέλει κάτι καλύτερο από αυτό που έχει τότε ίσως είναι παντελώς τυφλός. Εξου και  απόφθεγμα το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού.

Συνηθίζεται να λέγεται ότι για ένα άνθρωπο που ζει μόνος δεν αγαπά την κοινωνία, μα πόσο λάθος συλλογισμός είναι αυτός! ή αυτό το πασέ "δεν βαριέσαι τι δεξιά, τι αριστερά όλα τα ίδια είναι". Αυτό που ξέρω είναι ότι πρόοδος με  "ναι μεν αλλά δεν υπάρχει", πρέπει να έχεις αρχίδια, και αυτό επεκτείνεται για μένα κυρίως και σ'εμάς που αποτελούμε την κοινωνία αυτή και που αναλώνομαστε στα τετριμμένα, τα ευτελή και μονο στο τι γίνεται χάμω και γύρω από την σκιά μας. Μην κατηγορούμε λοιπόν μόνο την ηγεσία,βαρέθηκα τον Έλληνα που μισεί ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό, που καταγγέλει, που είναι κοντόφθαλμος, που σταμάτα την πρόοδο κάποιου γιατί ο ίδιος δεν μπορεί να προκόψει. Α ρε πατέρα Δουμά!

Γιατί λοιπόν φτάνουμε να χλευάζουμε την μοναξιά και δεν μπορούμε να μετριάσουμε τις απαιτήσεις μας σε απολαύσεις και κτίσεις; 

Τους ζυγούς λυσατε λοιπόν

Πάμε βόλτα ΑΒ

Η κλασσική επίσκεψη στον ΑΒ μετά το ξεπάτωμα στο γυμναστήριο είναι πάντα μια διασκεδαστική εμπειρία ή ίσως και η συνειδητοποίηση της μίζερης ψυχολογικής διάθεσης των γύρω μου,ενίοτε και της δική μου.

Οι κλασσικές κυρίες που κοιτιούνται με δολοφονικά βλέμματα για το ποια θα πρωτοπρολάβει να σταθεί στην ουρά με τα τυριά και τα σαλάμια,-όπου σημειωτέον  κάθε φόρα μπροστά στα μάτια μου εκτυλίσσονται προστριβές-, η μανδαμ σαλαμοκόφτρα που μόλις της πω 10 φέτες προσούτο είναι έτοιμη να με πνίξει γιατί το κόψιμο δεν είναι πατ-κιουτ όπως με το παριζάκι.

Παριζάκι μανδάμ δίνω στην σκύλα μου και αυτό απο το άλλο ράφι που δεν χρειάζεται να περιμένω.

Το ατέρμονο σπρωξίδι με τα καρότσια, ανάθεμα τις μελανιές που έχω κάνει! Πάω μια βόλτα και από τη μίνι λαχαναγορά, σακουλάκι με λαχανικά βιολογικά από Ιταλία πλυμμένα, τ'αφήνω γιατί θέλω ελληνικά προιόντα αλλά στο τέλος τα τσιμπάω γιατί βαριέμαι να πλένω. Πάω να ζυγίσω τις ντομάτες, ποτέ δεν κατάλαβα τις σάπιες μπανάνες μπροστά στην ζυγαριά.

Στα κλεφτά βλέπω και τους ξελυγουριασμένους ταλαιπωρημένους συζύγους με την λίστα, οι καημένοι παραμιλάνε..

μα καλά αυτές οι χειρόγραφες τιμές πάνω από τα προϊόντα ένας τις γράφει; γιατί παντού την ίδια γραμματοσειρά έχουν.

Έλα γρήγορα ταμείο, δίνω την κάρτα loyalty AB μπας και πάρω κάμια κατσαρόλα κοψοχρονιά να φτιάξω την προίκα μου.

Το λέω σε μένα συχνά δια στόματος Goethe " Να εκμεταλλεύομαι την καλή διάθεση γιατί σπάνια έρχεται", ναι ακόμα και στο σούπερ μάρκετ.

Η λέξη της ημέρας

Η λέξη της μέρας  είναι αυτοκαυλώσου δια στόματος ενός αγαπημένου φίλου. Δηλαδή αυτό που θέλει να πει ο ποιητής είναι μπες στο κλαμπ της ανελαστικής ζήτησης άφησε το πασέ στιχάκι προσφορά-ζήτηση.

Σιχαίνομαι τους άλλους με όψη τόσο ξινισμένη, να μην αφήνουν να φανούν τα δόντια τους χαμογελώντας.Η ευαισθησία των πεπτικών μου οργάνων μου επιφέρει δυσφορία όταν βρίσκομαι κοντά σε τέτοιους τύπους. Συγγενής με το χαμόγελο είναι η ομορφιά..είναι σαν μια καλή συστατική επιστολή.  Μα πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να αποδίδεις  στα πράγματα ρόδινες αποχρώσεις και προοπτικές ώστε αυτές να αντικατοπρτίζονται στην φάτσα σου. Η επιτυχημένη σύζευξη

H ανθηρή μαργαρίτα και το άκακο αρνί

Σε μια γουλιά, σε μια γουλιά χάνεις το παίχνιδι ή και το κερδίζεις. Είναι εκείνη η στιγμή που ενώ έχεις πιει αρκετά, πίνεις εκείνη την καθοριστική γουλιά.. καλά καλά δεν μπορείς να καταπιείς και σιγοβήχεις. 

Ξεκίνησε  λοιπόν χθες ο μαραθώνιος με τις μαργαρίτες... Πρώτη μαργαρίτα, δεύτερη, τρίτη, να τι συμβαίνει όταν πίνεις, χαλαρώνεις, γελάς πολλές φορές ίσως και ηλιθιωδώς και αρχιζει να λειτουργεί η γλώσσα του σώματος, καλό αυτό. Άλλο να μου πεις να τα πιεις με έναν επιστήθιο φίλο και άλλο με έναν εν δυνάμει γκόμενο όπου σκέφτεσαι

μην πινεις πολύ

μην καπνίζεις άκομψα

σιάξε το μαλλι

stop fidgeting

μην σου κολλήσει το αράπικο στο δόντι

και τα συναφή 

Οι παύσεις, εκεί στην παύση στην μέση του rendevouz τι σκέφτεσαι; Μου αρέσουν οι ακριβολογημένοι κοινωνιολογικοί χαρακτηρισμοί, αλλά τώρα έχω το νου μου αλλού. Φυσικά αβίαστα αυτό να θυμάμαι. Αυτό ήταν ερώτηση, σχήμα λόγου, δήλωση δεν ξέρω, το σκέφτομαι

Βγήκα από το αμάξι και στήριξα την ράχη μου στην γκαραζόπορτα, μπροστά μου το δασάκι, τελικά καλύτερα να μαζεύω μαργαρίτες με την μικρή Λουκία στο δασάκι όπως έκανα το μεσημέρι, η ώρα είναι λουλουδάτη. 'Εσυρα το βήμα μου με την δεκάποντη γόβα. 

Πως να ενώσεις τις δύο άκρες; Σαν να θέλεις να βάλεις μονόζυγο σε τοίχο από γυψοσανίδα ή το αντίθετο σαν να θέλεις να σπάσεις ποτήρια ξέχειλα, σε γλέντι. Ξερεις τι σκέφτομαι πως αλλάζει η όψη, πως μένω πλέον βουβή μπροστά στις στιγμές. Άτιμη ζωή

Βλαστήμησα το πρωί που ξύπνησα με το κεφάλι τούμπανο.

Απλά αυτό: Slovo & Kirsty Hawkshaw - Whisper

Αθήνα κέντρο-Μ.Παρασκευή 22.4.11

Κατέβηκα στην άδεια Αθήνα σφαίρα, πάρκαρα ψηλά στην Σίνα και ξεκίνησα την βόλτα μου. Γνώριμα τα κατατόπια αν και είχα καιρό να κατέβω πιο κάτω από τα κοσμικά κολωνάκια. Αστυνομικοί με γυαλισμένα άσπρα καπελάκια διευθετούσαν την κίνηση και έβαζαν τις κόκκινες κορδέλες απαγόρευσης της κυκλοφορίας, ναι σωστά Μ.Παρασκευή είναι, γύρα ο επιτάφιος θα κάνει.

Με γοργό βήμα έφθασα Πλατεία Καρύτση, έκατσα στο καφενεδάκι με την παρέα να αποφύγω τον συνωστισμό γύρω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Δεν είχα καν κέφι να μπω μέσα, ένα εσπρέσσο macchiato,δεν νηστεύεις; με ρωτάει η μικρή Φιλομήλα δίπλα μου. - Μπα

Το δαγκώσαμε λίγο χθες με το αεράκι, ξεκίνησε αργούτσικα η περιφορά, και σα μικρό παιδί στη διαδρομή έπαιζα με το ποτηράκι και γέμισα λιωμένα κεριά. Η μυρωδιά των λουλουδιών του επιταφίου μου έσπασε την μύτη. Φτάσαμε Σύνταγμα. Σήκωσα το κεφάλι μου μπροστά από τα McDonalds, η γιαγιά μέσα όρθια με το δεξί -μάλλον λαδωμένο χέρι- σταυροκοπιόταν και στο αριστερό το μπεργκεράκι. Κολλημένη με τα mac, τέλεια διαφήμιση θα ήταν.

Φτάνουμε στο αρχικό σημείο, έξω από την εκκλησία, άντε φτάνει πάμε για κανά ποτάκι. Όχι πάμε για περπάτημα, κουβέντα στην κουβέντα τσουπ φτάσαμε Μοναστηράκι, τουριστάκια, πακιστανάκια όλα φύρδην μίγδην εδώ και η φωτισμένη Ακρόπολη. 

Όλα όμως καταλήγουν εκεί στο ξεκίνημα, πήραμε τον δρόμο του γυρισμού, τα στενάκια έρημα και οι κολώνες σαν από χρωματιστό χαρτόνι. Πλατεία Καρύτση λοιπόν, κρασάκια, βραδινά γέλια, φίλοι…πάλι γινόταν γλυκιά η ζωή.  Ο παπάς του επιταφίου δίπλα μου πίνει τσάι μαζί με όλη τη φαμίλια του και μια γρία «αδέσποτη» με σκουντάει λίγη βοή λίγη βοή….βοήθειά μας και καλή Ανάσταση.

Παύση

Τσούπ να μαι και εγώ εδώ, έφτιαξα και μπλογκ το κυνήγι μιας σκιάς. Συλλογίζομαι ώρα με τα μάτια καρφωμένα στο λαπτόπι και τα δάχτυλα να στριφογυρίζουν μηχανικά. Ανασηκώνω ώμους και ξεκινάω